தமிழிசை விழா – பேரறிஞர் அண்ணா

தமிழ் வளர்ச்சி, தமிழர் முன்னேற்றம் என்ற சொற்களைக் கேட்டால் போதும். உடனே ஒரு கூட்டத்தார் மற்ற மொழிகளுக்குக் கேடு, மற்ற வகுப்பினருக்குத் தீங்கு என்று நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். அதனால் உடனே இவைகளுக்கு எதிர்ப்பு வேலை செய்யத் தொடங்கி விடுகிறார் கள். அவர்களுடைய விபரீத உணர்ச்சி காரணமாகவே மொழிச் சண்டை, வகுப்புச் சண்டை நமது நாட்டில் வலுத்து வருகின்றன. 

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தில் ஒரு மகா நாடு நடைபெற்றது. தமிழ் நாட்டில் உள்ள புகழ் பெற்ற இசைவாணர் கள், இசைக்கலை அன்பர்கள்,தமிழன்பர்கள் அனைவரும் அங்கு கூடினர். 

நான்கு நாட்கள் தமிழிசைச் கச்சேரிகள் நடத்தினர். தமிழிசையைப் பற்றிப் பலர் பேசினர். அம்மகாநாட்டில் ஒரு சிறந்த முடிவும் செய்யப்பட்டது. சங்கீதப் பள்ளிக்கூடங்களில் தமிழ்ப் பாட்டுக்களையே சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும். சபைகளில் தமிழ்ப்பாட்டுக் களையே பாட வேண்டும் என்று அம்மகாநாட்டினர் ஒரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றி வைத்தனர். 

தமிழில் இசைப் பாடல்கள் இயற்றியதற்குப் பரிசளிப்பதற்காகவும் செட்டிநாட்டு அரசர் அவர்கள் பெருந் தொகையை நன்கொடையாக அளித்துள்ளார். இச்சிறந்த வேலையைத் தனது செல்லப்பிள்ளையாகிய அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தின் மூலமே செய்வதற்கு முன்வந்தார். தமிழ் மொழியே இயற்றமிழ், இசைத் தமிழ், நாடகத்தமிழ் என்று முப்பிரிவையுடையது. இவற்றுள் இசை யென்பது இயற்றமிழிலும் உண்டு. நாடகத்தமிழிலும் உண்டு. தமிழே இசையுருவாக அமைந்தது. இசையே தமிழில்தான் முதன்முதலில் தோன்றியதென்பது பல தமிழாராய்ச்சியாளர்களின் முடிவு.

 தமிழா ராய்ச்சியுடைய, இசைவாணர்களுடைய முடிவும் இதுதான். அண்ணா மலை நகரில், பல்கலைக் கழகத்தில் இசைவாணர்களின் கூட்டத்தில், தமிழன்பர்களின் ஒத்துழைப்பின் பேரில் செய்யப்பட்ட முடிவு இசை வாணர்களுக்கு ஊக்கமளிக்கும். இசைக்காதலர்களுக்கும் மகிழ்ச்சி யளிக்கும். இதில் ஐயமில்லை.

தமிழர்கள், தமிழின் உயிர்ப் பகுதியான இசைத் தமிழை வளர்க்கவே இம்முயற்சியில் தலையிட்டிருக்கின்றனர். இம்முயற்சி செட்டிநாட்டு அரசரின் அறச்சிந்தை யாலும், நன்கொடையாலும் நிறைவேறத் தொடங்கியிருக்கிறது.

 இனி மும்முயற்சியை யாரும் தடுக்க முடியாது. இம்முயற்சியை பொது மக்களும் ஆதரிக்கின்றனர். இசைவாணர் களும் போற்றுகின்றனர். தமிழன்பர்களும் பாராட்டுகின்றனர். 

ஆதலால் இசைத்தமிழ் இனி வளர்ச்சியடையும் என்பது உறுதி. தமிழர்கள் தமிழ்ப் பாடல்கள் வேண்டுமென்று கேட்பது பிற மொழியின் மீது வெறுப் பாகுமா? தமிழில் நல்ல பாடல்கள் இயற்ற முயல்வது பிற மொழிக்குச் செய்யும் கெடுதியாகுமா? தமிழ்க்கலையை வளர்ப்பதற்குத் தமிழர்களும், தமிழன்பர்களும் செய்யும் முயற்சிக்குக் கூடவா தடை விளைவிக்க வேண்டும்? தமிழ்க்கலை வளர்ச்சிக்கு முட்டுக்கட்டை போடுகிறவர் களைத் தமிழ்ப் பகைவர்கள், தமிழ்க் கலை விரோதிகள், தமிழரின் எதிரிகள் என்று கூறத் தொடங்கினால் அதை இல்லை என்று கூற முடி யுமா?

சேரனுடைய கொலு மண்டபத்திலே, கொண்டாட்டங்களின் போது இசைவாணர்கள்  ‘வாதாபி கண’ பாடவில்லை. சோழன் களிக்க ‘சுனோ சுனோ’ பாடவில்லை. பாண்டியன் பரிபாலனத்தின் போது,‘பலுகவே எமீனா’ என்று பாடவில்லை. மூவரசர்கள் வாழ்ந்த நாட்களிலும் அதற்கு முன்பும் தியாகய்யர், சாஸ்திரி, தீட்சிதர் கிருதிகள் பாடவில்லை. இசையே இல்லையோ? உண்டு. தமிழ் இசை பாடப்பட்டது.

அந்த இசை இன்று எங்கே? சேர நன்னாட்டின் மங்கையர், வேழத்தை விரட்டிய தமது வீரக்காதலரை வாழ்த்திப் பாடியது தமிழில்தான். வெற்றிக்கொடி பறக்க எதிரியை விரட்டி அடித்துத் திரும்பிய சோழ மன்னர்கள் சிறப்பைத் தமிழில்தான் பாடினார்கள். பாண்டியனின் குமரிகளுக்குப் பாங்கிள் பாடியது தமிழ்ப்பாட்டுக்கள்தான். எங்கே அந்தத் தமிழ்ப்பாட்டுக்கள்?

தமிழர் இசையை வளர்த்தது போல், வேறு இனத்தினர் வளர்க்க வுமில்லை, தமிழர் இசையை இழந்தது போல் வேறு  யாரும் இழக்கவு மில்லை.bஜர்மன் நாட்டு மாக்ஸ்முல்லர், ஆரிய வர்த்தம், ஆரிய மொழி, ஆரிய நாகரிகம், ஆரிய மதம் என்பவைகளையே ஐரோப்பியருக்கு எடுத்துக்கூறினர். தமிழர் என்ற உணர்ச்சி மங்கிற்று. ஆரியரின் பிரசாரம் ஆங்கில நாட்டவரையும் மயக்கிற்று. 15, 16 வது நூற்றாண்டு களில் ஐரோப்பாவிலே, பல்வேறு நாடுகளிலே மறுமலர்ச்சி ஏற்பட்டது. அந்தக் காலத்திலே விளைந்த பலன்களே அந்நாடுகளை மேன்மைப் படுத்தின.

பிரிட்டனிலே டியூடிர் மன்னர் காலத்திலே மறுமலர்ச்சி ஏற்பட்டது. மதத்துறையிலே சீர்திருத்தம், மக்கள் மன்றத் துறையிலே மாறுதல்கள், கலையிலே ஓர் புதுமை தோன்றிற்று. சிறந்த இலக்கியங்கள் வெளிவந்தன. தன்னாட்டுணர்ச்சி, தன் மொழிப் பற்று, தன்மானம் ஆகியவைகள் தாண்டவமாடின. பின்னரே பிரிட்டன் பலமுள்ளதாயிற்று. ஐரோப் பாக் கண்டத்திலே, அறிவுலகமும் வீரர் உலகமும் அமளியில் ஈடுபடும். புரட்சிக்குக் காரணமாக இருந்த வால்டேர், %சோ, மார்டின் லூதர் போன்றவர்கள் இத்தகைய மறுமலர்ச்சித் தோட்டத்தின் உழவர்கள். அவர்களுக்கும் அவர்கள் புகுத்திய எண்ணங்களுக்கும் எதிர்ப்பு இருந்தது. இறந்தது. இங்கும் இன்று மறுமலர்ச்சி காண்கிறோம்.  இதற்கு எதிர்ப்பு காண்கிறோம்.

சங்கீதம் எந்தப் பாiஷயாக இருந்தாலென்ன? என்று கூறுபவர்கள், ‘ராக இலட்சணமே முக்கிய சாஹித்ய இலட்சணம் முக்கியமாகாது’ என்று கூறுபவர்கள் திருவாடுதுறை ராஜரத்தினம் அவர்களின் நாதஸ் வரமும், கும்பகோணம் ராஜமாணிக்கம் பிள்ளையின் பிடிலும் இருக்க வாய்ப்பாட்டு வேறு ஏன் தேடுகிறார்கள்?

அந்த நாதஸ்வரத்தில் ராக இலட்சணங்கள் போதும் என்கிற அளவுக்குக் கேட்கலாம். ஜிலுஜிலுப்பு வேண்டுமா? கமகம் தேவையா? ஆலாபனத்தில் அலங்காரம் வேண்டுமா? எது நாதஸ்வரக்காரரால் முடியாது? தாள வரிசைகளிலே திறமைகள் கேட்க வேண்டுமா? பக்கத்திலே நிற்கும் தவுல்காரரைப் பார்த்தால் போதுமே. கோடை இடி கேட்கும் சங்கீதம்,

வெறும் ராக இலட்சணம், நாதம் என்று பேசுவோர், நாதத்தை நாதஸ்வரத்தில், பிடிலில் வீணையில், புல்லாங்குழலில் கேட்கின்றனர் என்றாலும் வாய்ப்பாட்டும் தேடுகின்றனர். காரணம் என்ன? வாய்ப் பாட்டில் நாதமும் நெஞ்சை அள்ளும் சாஹித்யமும் இருக்கின்றது என்பதற்காகத்தான்.

நெஞ்சை அள்ளும் சாஹித்யம் தமிழருக்குத் தமிழில் இருத்தலே முறை. தோற்கருவி, துளைக்கருவி, நரம்புக் கருவிகள் என இசைக் கருவி கள் எண்ணற்றன இருந்தன. தோற்கருவிகளில் மட்டும் பாரிகை, படகம், இனக்கை, உடுக்கை, மத்தளம், சல்லிகை, காடிகை முதலிய முப்பதுக்கு மேற்பட்டு இருந்தன. இசைக் கருவிகளுக்கு இயம் என்றோர் பெயருண்டு. பலவகை இசைக் கருவிகளையும் வாசிக்கத் தெரிந்த ஒரு புலவருக்கு நெடும் பல்லியத்தனார் என்ற பெயரும் இருந்தது. பாடுவோர் பாணர் என்ற தனிக் கூட்டமாகவும் இருந்து, தமது முதுகு களில் வகைவகையான இசைச் கருவிகளை ஏற்றிக் கொண்டும் பல நாடு சென்று பாடி மகிழ் வித்துப் பரிசுப் பெற்று வாழ்ந்தனர். இன்னின்ன காலத்துக்கு இன்னின்ன இசை பாடுதல் பொருத்தமென்றிருந்தது. காலையில் மருதப் பண்ணும் மாலையில் செவ்வழிப் பண்ணும் பாடுவராம். இசைத்தமிழின் இலட்சண விளக்கமாகவும் சிகண்டியார் என்பவர் இசை நுணுக்கம் என்ற நூலையும், நாடகத் தமிழக்குச் செயிற்றியன் என்ற நூலைச் செயிற்றியனார் என்பவரும் இயற்றினர்.

ஷட்ஜமம் ,ரிஷபம், காந்தாரம், மத்திமம், பஞ்சமம், தைவதம், நுஷhதம் என்று வடமொழிப் பெயர்களுடன் உள்ள சுரம் ஏமும், ஏழிசை என்ற பொதுப் பெயருடன் முறையே குரல், துத்தம், கைகிளை, உழை, இளி, விளரி, தாரம் என்ற தமிழ்ப் பெயருடன் முன்னம் விளங்கின. தமிழர் ஒரு சுரத்தை பதினாறாகப் பகுத்துணரும் பக்குவமும் பெற்றிருந் தனர்.இராகம் என்று கூறப்படுவது, தமிழரால் பண் என்று குறிக்கப் பட்டு வந்தது.

இராக இலட்சணங்கள் பொருந்திய தமிழ்ப்பாடல் இல்லை என்று கூறுவோருக்குக் கூறுகிறோம். தமிழரின் பண்கள் எண்ணற்று இருந்தன. வடமொழியில் சுரசுப்பிரியா எனக் குறிப்பிடப்படுவதே படுமலைப் பாலைப்பண் என்றும்; கல்யாணி எனும் ராகம் அருபாலைப் பண் என்றும் முன்னாளில் குறிப்பிடப்பட்டது. அரிகாம் போதிக்கு தமிழர் அளித்த பெயர் கோடிப்பாலைப்பண், பைரவிக்கு விளரிப் பாலைப்பண், தோடிக்கு செவ்வழிப்பாலைப் பண் என இங்கணம் ராக லட்சணங்கள் எவ்வளவோ தமிழில் இருந்தன. மறைந்தன. ஆரியத்தால் மங்கின. அழிந்தனவும் உண்டு.

ஆலாபனம் எனும் இசை நுணுக்கத்தைத் தமிழர் ஆலத்தி என்று அழைத்து வந்தனர். ஆரோகணம், அவரோகணம், கமகம் என்பன முறையே ஏற்றம், இறக்கம், அலுக்கு என்ற பெயருடன் விளங்கின. தமிழர் அவைகளில் தேர்ச்சி பெற்று தேன் தமிழை உண்டு வாழ்ந்து வந்தனர். இன்று இரவல் இசை பெறும் நிலையில் உள்ளனர்.

எந்தப் பார்ப்பனர், மனு 4ஆம் அத்தியாயம், 15 ஆம் விதிப்படி இசை பயின்று, பொருள் ஈட்டக் கூடாது என்று தடுக்கப்பட்டு இருந்தனரோ அதே ஆரியர்களின் சொத்தாக இசை இன்று கருதப்பட்டு வரும் நிலைமை ஏற்பட்டது.

தமிழ் இசை மறைந்து, வேற்று மொழியில் பாடல் பரவியதனால், நாம் இன்பத்தை மட்டுமே இழக்கவில்லை; இயற்கையின் அழகை உணரும் அறிவையும் பகுத்தறிவுத் திறனையும் இழந்தோம். புதுப்பாடல்கள், புதுக் கருத்துக்கள் கொண்டதாக இருக்க வேண்டும். வெறும் பக்திரசம் மட்டுமே ஊட்டக் கூடியதாக இருத்தல் போதாது. பக்தி ரசம் தமிழ் இசை யில் இன்றும் உண்டு. ஆனால் ஆரியருக்கு அது பிடிக்காது.

திருத்தாண்டகம் பிள்ளைத்தமிழ் போன்றவைகளைத் தோழர் சுந்தர மூர்த்தி ஓதுவார் எத்துணை இன்ப ரசத்துடன் பாடினார். தியாகய்யரின் ராமரசத்தை, அருணாசலக் கவிராயரின் தமிழ்க் கீர்த்தனங்களில் காண ஆரியர் மறுப்பர். கோபாலகிரூண பாரதியின் நந்தன் பாடல் களும் சித்தர்களின் பாடல்களும் சுப்பராமரின் தமிழப் பதங்களும் ஆரியருக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆகவேதான் தமிழிலே பாடல்கள் ஏது என்று கேட்கின்றனர்.

தோழர் மாரியப்பசாமி எனும் இசைச் செல்வர், தியாகய்யர் கீர்த்தனை மெட்டுகளிலேயே செந்தமிழில் கிருதிகள் அமைத்து, இனிய முறையில் பாடுகிறார். ஆரியருக்கு அது பிடிக்காது. அவர்கள் அசல் ஆரிய ரசமே தேடுவர். பக்தி என்ற ரசத்தையும் ஆரியத்தோடு கலந்து பருகுவரேயன்றித் தமிழோடு கலந்து பருகச் சம்மதியார். காரணம் அந்த ஒரே மொழிதான் பரந்த இந்தியாவில் ஆரியப் படையெடுப்பை, தாக்குதலைப் பொருட்படுத்தாமல், பணியாமல் சீரிளமைத் திறனோடு விளங்குகிறது. அத்தகைய தமிழ், இசையில் மீண்டும் ஆதிக்கம் பெறு மானால், தமது கதி என்னாகுமோ என்று ஆரியர் பயப்படுகின்றனர். தமிழில் இசை வளரக் கூடாதெனத் தடுக்கின்றனர். தமிழனுக்குத் தமிழ் இசையைப் பெற உரிமை உண்டு. அதைத் தடுக்க ஆரியருக்கு உரிமை இல்லை. ஆயினும் ஆரியர் தடுக்கின்றனர். தமிழரே, உமது கருத்து என்ன? என்ன செய்யப் போகிறீர்? என்று தமிழரைக் கேட்கிறோம்.

 (ஏடு/14)