உண்மைப் பாரதியார் - பாவேந்தர்

உண்மைப் பாரதியார் - பாவேந்தர்

சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில், கல்லூரி மண்டபத்தில் 6.9.49 மாலை 5 மணிக்குப் ‘பாரதி விழா’ புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசன் அவர்கள் தலைமையில் நடைபெற்றது. 

புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசன், அவர்கள் தலைமை உரையில் ‘என்னை பாரதி விழாவிற்கு தலைமை தாங்க அழைத்ததற்காக உங்கட்குப் பெரிதும் நன்றி செலுத்துகிறேன். என்னை யாரும் பாரதி பற்றிப் பேச அழைப்பதில்லை. ‘பாரதி’, ‘பாரதி’ என்று கும்மாளமடிக்கும் கூட்டம் என்னைக் கூப்பிடுவதில்லை ஏன்? நான் வந்தால் உண்மைப் பாரதியாரைப் பற்றிக் கூறிவிடுவேன். அவர்கள் காட்டிவரும், பேசிவரும் வர்ணம் தீட்டப்பட்ட பாரதியார் மறைவார் என்ற பயம்தான். நான் பாரதியாரைப் பற்றிச் சொல்கிறேன்’

‘1906 இல் தான் பாரதியார் புதுச்சேரிக்கு வந்தார். இன்னும் வ.வெ.சு . அய்யர், திருவல்லிக்கேணி சீனிவாசாச்சாரியார், அரவிந்த கோ முதலியோரும் வந்தனர். இவர்களுக்கெல்லாம் `சுதேசிகள்’ என்று பாண்டியில் பெயர். அரவிந்தர்-வ.வெ.சு, அய்யர் முதலியோர் ஒரு குழு. பாரதி-நான் முதலியோர் ஒரு குழு. சீனிவாசாச்சாரியார் எதிலும் இருப்பார். மூன்று குழுக்களும் வெவ்வேறாக இருந்தன. அரவிந்தர் முதலியோர்-தமிழ் என்று ஒரு மொழி இருப்பதையோ, அதைப் பற்றி நினைப்பதையோ, அறியாதவர். வ.வெ.சு. அய்யர் வர்ணாஸ்ரமம் உண்டு என்றால் தமிழைப் போற்றத் தயார். பாரதியார் தமிழிலே வாழ்ந்தார். அன்றைய நிலை அப்படி  பாரதியார் பார்ப்பனராக இருந்தாலும் தமிழைப்போற்றினார்.

பாரதியார் முதலில் பாட ஆரம்பித்தது காவடிச்சிந்துதான். புரியும்படி காவடிச்சிந்து அமைவதே காரணம். அரவிந்தர் ஆங்கிலத்தில் ‘ASIA’ பத்திரிகையை ஆரம்பித்தார். ஆனால் பாரதியோ தமிழில் ‘இந்தியா’ பத்திரிக்கையை ஆரம்பித்தார். தமிழை பாரதி இப்படிப் போற்றினார். அங்கே-அரவிந்தர் குழுவிலே என்ன சங்கதி BENGALI /வங்காளம் சிறந்த மொழி அடுத்தாற்போல், தெரிவது ஆங்கிலம்தான். ஆங்கிலப் புத்தகத்தைப் பாஷனாக வெளியே தெரியும்படி வைத்துக் கொண்டு உலாவுவார்கள். நான் பாரதியிடம் என்ன கண்டேன்? அவர் வாழ்க்கை எப்படி? என்பவற்றைப் பின்னுரையில் கூறுகிறேன்’.

பாரதிதாசன் பின்னுரையில் பேசியதாவது:

‘நண்பர் ராஜமாணிக்கம் அவர்கள் என்னைப் பாரதியாரைப் பற்றி ‘நான் கண்ட பாரதி’ என்ற தலைப்பில் ஒரு புத்தகம் எழுதும்படி கேட்டார். இதேபோல் முன்பே ‘தினசரி’ ஆசிரியர் சொக்கலிங்கமும் கேட்டார். நான் எழுதிக்கொண்டுதான் இருக்கிறேன். அது ஆயிரம் பக்கங்கள் வரும். இன்று பாரதி பாட்டைப் புகழ்பவர்கள், உண்மைப் பாரதியை மறைத்துவிட்டதாக நினைத்து மனப்பால் குடிக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களையும் தப்பி, ‘ஜாதிகள் இல்லையடி பாப்பா’ முதலிய பாடல்கள் வந்துவிட்டன பதிப்பில். ஜாதியே இல்லை என்ற பிறகு இவர்கள், ஏன் ஒரு குறிப்பிட்ட கூட்டத்தார் மட்டும், அதிலும் குறிப்பிட்ட ஒரு சில மடையர்கள்[ ஏனோ இப்படிப்பட்ட வீண்வேலைகளிலீடுபடுகிறார்கள். பாரதியார் தமிழ்ப் பற்றுடையவர் தமிழுக்கு உயிர் உண்டாக்கி னார் எல்லோருக்கும் புரியும்படி எழுதினார், பாடினார். அதற்குப் பிறகுதான் அரவிந்தகோஷஷக்கு ‘தமிழ்’ என்று ஒன்று இருப்பதாகப் புரிந்தது.

வ.ரா முதலானோர் தமிழ்ப் புத்தகங்களை தேடிபிடித்தனர். பாரதியாருடைய முக்கியக் கொள்கை, ‘சாதி ஒழிப்பு’ அதுதான் அவரிட மிருந்த சிறந்த கொள்கை, குறிப்பிட்டுப் பேச வேண்டியக் கொள்கை. ‘சூத்திரனுக்கு ஒரு நீதி[ தண்டச் சோற்றுப் பார்ப்புக்கு ஒரு நீதி’ என்று, இது எங்கே? அவர் புத்தகத்தில் இல்லை என்னிடம் இருக்கிறது. மறைத்து விட்டனர் சுயநலம் கருதி.

பாரதியார் செத்ததற்கே இதுதானே காரணம். அவர் பழிவாங்கப் பட்டார் என்று தான் நான் கருதுகிறேன். இப்போது ஜாதி சேபங்கட்டி இருக்கிறது. சீக்கிரம் இறந்து படும். சந்தேகமில்லை. பாரதியார்/பார்ப்பனர். தெரிந்து சொன்னார், ‘ஜாதிகள் இல்லையடி பாப்பா’ என்று. தமிழில், நல்ல, எளிய தமிழில் எல்லோருக்கும் புரியும்படி இதைச் சொன்னார். எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. சந்தோஷம் கூட.

 நான் அப்போது பாண்டிச்சேரியில் வாத்தியார் வேலையில் இருந்தேன். அப்போதே சில பத்திரிக்கைகளில் கட்டுரைகளும் பாட்டுக்களும் எழுதியனுப்புவது வழக்கம். அப்போது நான் உத்தியோகத்திலிருந்து கொண்டு இக்காரியம் செய்வது உத்தியோகத்திற்குத் தொல்லை தரும். யாராவது செய்வார்கள் என்று கருதி நான் ஒரு புனைபெயர் வைத்துக் கொள்ள விரும்பினேன்; அப்போது என் கண்முன்னே, சூத்திரனுக்கு ஒரு நீதி தண்டச் சோற்றுப் பார்ப்புக்கு ஒரு நீதி என்று கேட்ட பாரதியார்-பார்ப்பானா யிருந்தும், பயப்படாது, தீமை வரும் என்று தெரிந்திருந்தும் திகைக்காது, தமிழில், புரியும்படி சொல்லிய பாரதியார்தான், நின்றார்.

உடனே ‘பாரதிதாசன்’ என்று புனைபெயர் வைத்துக் கொண்டேன். நான் அவனுக்கு, அந்தப் புண்ணியவானுக்கு, தன் குலத்தார் எதிர்ப்பையும் பொருட்படுத்தாத புண்ணியவான் பாரதிக்குத்தாசனாக இருப்பதில் ஒன்றும் தவறில்லை, என்று கருதுகிறேன். பலர் பாரதியார் மிகவும் அவஸ்தைப்பட்டார் -என்றெல்லாம் கூறுகிறார்கள். வருத்தப்படுகிறார்கள், பெரிய பிரச்சாரம் வேறு நடக்கிறது. நான் சொல்கிறேன் பாரதியார் கொஞ்சம் கூட கஷ்டப்படவில்லை. அவர் புதுவை யில் 13 வருடங்கள் இருந்தார். அவரோடு நானும் கூடவே இருந்தேன். தெரியாதவர்கள் கூறும் சங்கதிதான் அது. அவர் கஷ்டப்படவில்லை, அவர் சுருட்டுப் பிடிக்கும் பழக்கமுடையவர். பாண்டிச்சேரியில், சுருட்டிய சுருட்டு (இங்குப் போல்) விற்கமாட்டார்கள். புகையிலையாக வாங்கி அதை சுருட்டாகச் சுருட்டித்தான் பிடிக்க வேண்டும். இப்படிச் சுருட்டுப் பிடிக்க பாரதியாருக்குத் தெரியாது. ஆனால் அவர் பாண்டியை விட்டு வெளிவரும்வரை அவர் முன் சுருட்டி வைப்பார் பக்கத்திலுருப்ப வர், அவ்வளவு சவுகரியம் இருந்தது, அவருக்கு அங்கே. 

அது மட்டுமா அவர் ஈஸ்வரன் கோயில் தெருவில் குடியிருந்தார். அப்போது அவர் மகளுக்கு காய்ச்சல் வந்தது. டாக்டர் அம்பு வந்தார். விஷக்காய்ச்சல் என்று கூறினார். அவர்கள் வீட்டில் ஒரு கேணி இருந்தது. அதில் சூரிய ஒளி படரவில்லை என்றார். வேறு வீடு வேண்டும் என்ன செய்வது? என்ன நடந்தது என்று நினைக்கிறீர்கள். சுமார் 1 1/2 மணி நேரத்திற் குள்ளாகவே, அவர் வீட்டிற்கு எதிர்த்த வீடு, குடியிருந்தவர்கள் காலி செய்யப்பட்டு, பாரதியார் குடும்பத்தோடு குடியேறினார். எப்படி முடிந்தது? யார் வீடு அது தெரியுமா?அது பெத்தாச்சி செட்டியார் வீடு. அவருக்குப் பாரதியார் அளித்த பெயர் விளக்கெண்ணெய் செட்டியார் என்பது. அதில் குடியிருந்தவர் ஒரு C.I.D. அவர்களைக் காலி செய்து பாரதியாரைக் குடியேற்றினோம். யார்? நானும் என் போன்ற தோழர்களும். எப்படி? எங்களுக்கு இருந்த எண்ணமெல்லாம் பாரதி வருத்தப்படக்ககூடாது. அவர் மகளுக்கு காய்ச்சல். கேணி நல்லதல்ல வீடு மாற வேண்டும். உடனே சென்றோம் காலி செய்ய சொன்னோம். பயந்தே காலி செய்தனர். இப்படியும் இருக்குமா? நடக்குமா? என்று திகைக்கலாம். நம்ப வேண்டிய சேதி ஏன்? நான் சொல்லுகிறேன் என்பதால். அவருடைய சாப்பாட்டிற்கோ குடும்ப சவுகரியத்துக்கோ ஒன்றும் குறைவில்லை. கஷ்டமும் இல்லை. கஷ்டப்பட்டார் என்று சொல்வது வெறும் பொய். 

பின் எப்படி இந்த வதந்தி ‘பாரதி கஷ்டப்பட்டார்’ என்று பரவிற்று? சொல்கிறேன் கேளுங்கள். வைரத்தோடு இல்லை அதுதான் கஷ்டம், எதைக் கொண்டு பாரதியார் கஷ்டப்பட்டார் என்று சொல்லுகிறார்கள்? அவருக்கு சோறில்லையா? இருந்தது. வசதியாக. 

பாண்டியிலே அப்போது இருந்த சீனிவாசாச்சாரியார் வீட்டுப் பெண்கள் எல்லாம் வைர நகைகள் அணிந்து விளங்கினார். வ.வெ.சு. அய்யர் வீட்டிலும் அவ்வாறே. ஆனால் பாரதியார் கால வீட்டிலோ சிகப்புக்கல் தோடு தான், அதுவும் அப்பாஜி காலத்தது. இதுதான் நிலை. அவர் வீட்டில் சதா ‘அவர் வீட்டில் அந்த நகை இருக்கு இவர் வீட்டில் இப்படி; இந்த நகை; நம்ம வீட்டில் என்ன இருக்கு’ என்று தொல்லைப் படுத்துவார்கள் என்று பாரதியார் அடிக்கடி கூறி வருத்தப்படுவார். அவர் வீட்டில் வாழவழி இருந்தது. ஆனால் வைரத்தோடு தான் இல்லை. உண்மை சாப்பிடக் கஷ்டம் இல்லை. சரியான நகைகள் இல்லை. இது வறுமையா? கஷ்டமா? நகையில்லாத குறைதான்? டாம்பீகம் வேண்டுமா? பல முறை அவர் குடும்பத்தார் பிறந்த வீட்டிற்குச் செல்வர் அப்போதெல்லாம் கூட அவருக்கு ஒரு குறைவுமின்றித்தான் எல்லாம் நடந்தது. வறுமை கஷ்டம் என்று கூறுவது சுத்தப்பொய்.

பாண்டியிலே பாரதியார் பலரும் பார்க்க வேண்டும் என்றே கடைவீதி நடுவே முஸ்லிம் கடையில் நேநீர் வாங்கி அருந்துவார். அவர் ஒரு சமயம் என்ன சுப்புரத்தினம், என் பெண்பேறு ஒரு தாழ்ந்த சாதியானோடு ரங்கூனுக்கு ஓடிப்போய், அங்கிருந்து எனக்கு ‘அப்பா நான் இன்னாரோடு இங்கு சுகமே, இருக்கிறேன், அவரைத்தான் நான் விரும்புகிறேன். மணம் செய்துக் கொள்ளப்போகிறேன் என்று எழுத வேண்டும் அதைக் கேட்டு நான் ஆனந்தப்பட வேண்டும்’ என்றார்.

அவர் இங்கு வந்ததும் அவருக்கும் பூர்ணாதிலேகியம் நிறையக் கொடுத்தனர். Opium என்னும் அபினியை அளவு மீறிக் கொடுத்தனர். செத்தார். சீர்திருத்தக் கருத்துக்களுக்காகவே அவர் பழி வாங்கப் பட்டார் என்றே கூறுகிறேன். இன்று அவரைப் போற்றுபவர் அன்று அவரைத் தூற்றினர். ‘கல்கி’ கிரூணமூர்த்தி ‘ஆனந்த விகடனில்’ ஆபாசம், ஆபாசம் என்று இவர் பாடலைக் கிண்டல் செய்தார். பெண்கள் மார்பகத்தைக் குறிக்கும் பொதுப்பெயரைக் கவிதையில் எழுதியதற்காக ‘மகா மோசம்’ என்று எழுதினார். இன்று புகழ்கிறார் என்றால் அது அவர்கள் வழக்கம்; வாடிக்கை. ‘கல்கி’ ஆனந்த விகடனில் அவரை ‘மட்டகவி’ என்று எழுதியரைக் கண்டித்து நான் ‘கவிதா மண்டலத்தில்’ பாரதி உலகக் கவிதானப்பா? என்று தீட்டினேன். அது எனது ‘கவிதைகள் 2 ம் பகுதியில்’ இக்குறிப்போடு வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது, கண்டு கொள்க.

அவர் எழுதிய நூல்களை வெளியிட ‘திருப்புகழ் மணி’ யைக் கேட்டாராம். முடியாது என்றாராம். ‘புரட்சி தேவை’ என வெளியேறினேன் என்று கூறியிருக்கிறார். சுதேசமித்திரனில் பாரதியை ‘ஒழுக்க ஈனன், பூணூல் போடுவது இல்லை. சுருட்டுப் பிடிப்பவன், ஆசாரமற்றவன் என்றெல்லாம் கண்டித்துக் கட்டுரைகள் வந்தன.  பாரதி சொல்வார் பூணூல்தான் ஆசாரமா? உச்சிக் குடுமி, நான்கைந்து மயிர்கள்தான் ஒழுக்கத்திற்கு அறிகுறியா? இல்லை என்று, அவர் சாதி ஒழிப்புக் கொள்கை தலை சிறந்தது. குறிப்பிட்ட எவரும் கூறாத நேரத்தில் தைரியமாக, எளிய தமிழில் சொன்னார் அதை பின்பற்றுவோமாக’ என்று பேசினார். 

(`இளந்தமிழன்’ மே 1998 இதழிலிருந்து). (இதழ்க் குறிப்பு: ஏடு/ 8)